Warto wiedzieć
Jak przygotować dziecko do przedszkola?
Drodzy Rodzice przed Wami bezpośredni okres przygotowania dziecka do przedszkola.
Zapraszamy do zapoznania się z poniższym artykułem. Rady, w nim zawarte pomogą Wam i Waszym pociechom lepiej przygotować się do nowego etapu w życiu Waszych dzieci.
Jak pomóc dziecku w adaptacji do przedszkola
Rozpoczęcie nauki w przedszkolu to dla dziecka ogromna zmiana i związane z nią przeżycie. Przygotuj swoją pociechę z wyprzedzeniem na nową sytuację, aby nie była zaskoczeniem czy szokiem.
Dowiedz się, jak wygląda porządek dnia w przedszkolu, do którego idzie Twoje dziecko – kiedy są posiłki, kiedy drzemka, kiedy spacer czy wyjście na plac zabaw. (Zobacz: Zakładka o nas, Informacje o przedszkolu,Ramowy rozkład dnia ). Aby uniknąć nagłej zmiany codziennej rutyny, na kilka tygodni przed planowanym pójściem dziecka do przedszkola wprowadź w domu podobny harmonogram zajęć. Budź też dziecko o godzinie, o której będzie wstawać do przedszkola. Dzięki temu oszczędzisz maluchowi dodatkowego stresu – nie będzie się musiał adaptować do zupełnie odmiennego rytmu dnia.
Powiedz dziecku o zmianach, jakie je czekają. Wytłumacz, co to jest przedszkole, po co dzieci tam chodzą i co się tam robi. Nie opowiadaj jednak zbyt wiele o tym, jak będzie, nie snuj konkretnych wizji. Nie zapewniaj, że będzie wspaniale.
Jeżeli do tej pory dziecko było z Tobą nierozłączne, to moment pójścia do przedszkola może być dla niego ( i dla Ciebie) bardzo trudny. Dlatego ćwicz „rozstania” już wcześniej. Najpierw na krótki czas (np. na godzinę) zostaw pociechę u kogoś z rodziny. Następnie przedłuż nieco ten czas. Potem możesz umówić się na krótką wizytę u kolegi z piaskownicy i zostawić dziecko pod opieką jego rodziców, dając mu przy tym możliwość zabawy z rówieśnikiem. Zawsze jednak żegnaj się z dzieckiem ( a nie znikaj, gdy jest czymś zajęte). Określ, kiedy wrócisz, w sposób jasny dla dziecka, np. gdy skończy oglądać wieczorynkę, a nie za godzinę.
Wspieraj dziecko w jego samodzielności, unikaj wyręczania we wszystkim. Dzięki temu uczy się wykonywać czynności, które pomogą mu w sprawnym funkcjonowaniu w przedszkolu. Bardzo ważna jest nauka czynności samoobsługowych – ubierania się, rozbierania, korzystania z toalety, komunikowania otoczeniu swoich potrzeb.
Odprowadzając dziecko do przedszkola, powinieneś maksymalnie skrócić rytuał pożegnania. Pomóż dziecku się przebrać, odprowadź do jego sali, pożegnaj się i wyjdź. Nie sprawdzaj, jak dziecko sobie radzi, zaglądając przez drzwi. Takie zachowanie jest przejawem Twojego własnego niepokoju. Nie obciążaj nim dziecka.
Jeżeli dziecko płacze, nie pozwól, by to zachwiało Twoją pewność siebie. Jeżeli ulegniesz i w tym momencie zabierzesz pociechę do domu, to przy następnej próbie odprowadzenia do przedszkola będzie jeszcze gorzej. Maluch nauczy się, że za pomocą łez uniknie rozstania.
Nigdy nie stosuj manewru „ucieczki” – nie zostawiaj dziecka, bez pożegnania, licząc na to, że nie zauważy Twojego zniknięcia. Maluch na pewno się zorientuje i może przeżyć taką sytuację jako porzucenie. Zburzysz w ten sposób jego zaufanie i zachwiejesz poczuciem bezpieczeństwa.
Powiedz dziecku, kiedy odbierzesz je z przedszkola, podając punkt w czasie, który będzie dla niego łatwy do określenia (np. gdy skończycie popołudniową drzemkę lub gdy skończycie jeść podwieczorek). Bezwzględnie dotrzymaj tej obietnicy, bo inaczej dziecko przestanie Ci wierzyć.
Na początku dobrze jest skrócić czas pobytu w przedszkolu, by ułatwić dziecku adaptację. Jeżeli to możliwe, przez jakiś czas odbieraj dziecko, np. po obiedzie. Ustal z nim, kiedy czas jego pobytu zostanie przedłużony i w dniu, gdy ma to nastąpić, przypomnij maluchowi, że od teraz będziesz po niego przychodzić np. po podwieczorku.
Jeżeli dziecko płacze przy rozstaniach, np. z mamą, dobrze jest, jeśli inna bliska osoba (tata, ciocia, babcia) będzie przez jakiś czas odprowadzać do przedszkola.
W okresie adaptacji wsparciem dla dziecka może być zabranie do przedszkola jakiegoś przedmiotu, który daje malcowi poczucie bezpieczeństwa (ulubiony pluszak lub rzecz kojarząca się z rodzicem, np. szal mamy).
Wspieraj dziecko w radzeniu sobie z emocjami, które w tym trudnym dla niego okresie mogą być bardzo silne. Pamiętaj, że lęk, niepokój czy żal rozstania są w tej sytuacji czymś naturalnym. Dlatego nie zaprzeczaj tym uczuciom, unikaj stwierdzeń: Tylko nie płacz, przecież przedszkole jest super!, jeżeli widzisz, że jest to nie zgodne z tym co dziecko w tej chwili przeżywa. Powiedz lepiej: Zdaje się, że się boisz, chyba jest ci smutno itp. Jeżeli zaakceptujesz negatywne uczucia dziecka, maluch szybciej się z nimi upora.
Nie porównuj dziecka z rówieśnikami czy starszym rodzeństwem. Nie mów Popatrz, Jasiu nigdy nie płacze w przedszkolu. Każde dziecko może mieć inne tempo adaptacji i w inny sposób reagować emocjonalnie na różne sytuacje, więc porównania nie mają sensu, a są dla malucha krzywdzące.
Odbierając dziecko z przedszkola, nie zasypuj go od razu pytaniami: No i jak było?, Jak ci się podobało, Płakałeś?, Co robiłeś?. Takie pytania mogą niepotrzebnie zestresować malucha. Lepiej będzie, jeżeli zwyczajnie ucieszysz się na jego widok, przytulisz i zaproponujesz coś miłego, co moglibyście wspólnie porobić, a dziecko samo zacznie opowiadać. Pierwszego dnia, odbierając je z przedszkola, możesz podarować mu jakiś drobiazg (jako nagrodę, a nie jako formę przekupstwa, na zasadzie Jeżeli zostaniesz w przedszkolu, to kupię Ci zabawkę).
Zadania dla rodziców na wakacje!!!
Jeżeli dziecko nie miało do tej pory kontaktu z rówieśnikami, trzeba to koniecznie nadrobić!
1. Ustalmy w domu stały rytm dnia.
2. Nie kładźmy dziecko późno spać, najlepiej po dobranocce.
3. Wprowadźmy do jadłospisu domowego urozmaicone potrawy ( jeśli w domu dziecko czegoś nie je to w przedszkolu też nie będzie tego jadło).
4. Skończmy z rozdrabnianiem pokarmów.
5. Nauczmy dziecko samodzielnie jeść, bo inaczej w przedszkolu będzie do nakarmienia 25 dzieci.
6. Pozwólmy dziecku chodzić i biegać. Nie nośmy już „naszego maleństwa” na rękach.
7. Ćwiczmy z dzieckiem samoobsługę.
8. Nauczmy dziecko samodzielnie korzystać z toalety. Zrezygnujmy już z nocnika.
9. Odzwyczajmy je od pampersów.
10. Zacznijmy od zaraz, ale nie mówmy dzieciom, że to z powodu pójścia do przedszkola!
Dzieci a urządzenia multimedialne
Dane wskazują, że prawie połowa dzieci rocznych i dwuletnich korzystało z urządzeń multimedialnych, jedna trzecia z nich używa z tych urządzeń codziennie.
Co czwarte dziecko w wieku do 7 r.ż. posiada własny telefon lub tablet.
Gry komputerowe wykorzystywane są do podnoszenia umiejętności poznawczych dzieci. Gra musi być jednak dobrana do wieku, poziomu rozwoju emocjonalnego, zdolności umysłowych i możliwości percepcyjnych dziecka.
Gry przyczyniają się do podnoszenia agresywnych zachowań u dzieci. Korzystanie z urządzeń multimedialnych wpływa na powstanie dolegliwości fizycznych takich jak: wady postawy, choroby oczu, zaburzenia koncentracji uwagi, wyobcowanie z realnego świata, osłabienie więzi.
Zapraszamy do zapoznania się z następującymi portalami:
www.sieciaki.pl
ww.mamatatatablet.pl
www.wnukiwsieci.pl
www.dzieckowsieci.fnd.pl
Rozwój emocjonalny w wieku przedszkolnym
Rozwój emocjonalny dzieci w wieku przedszkolnym jest jednym z najważniejszych obszarów, który rodzice i opiekunowie powinni śledzić i wspierać. W tym okresie dzieci uczą się wyrażać swoje emocje, radzić sobie z nimi oraz rozpoznawać je u innych ludzi. Jest to czas w którym dzieci stają się bardziej samodzielne, kreatywne i towarzyskie, a rozwój ich emocji jest ściśle związany z tymi zmianami, są wyjątkowo wrażliwe na wpływy zewnętrzne i wewnętrzne, a to z kolei może wpłynąć na ich rozwój emocjonalny.
Początkowo dziecko w wieku przedszkolnym doświadcza szerokiego spektrum emocji, ale nie jest jeszcze w stanie ich nazwać i zrozumieć. Dzieci w wieku przedszkolnym wyrażają swoje emocje przede wszystkim poprzez zachowanie – płacz, uśmiech, śmiech, skupienie uwagi, agresję itp. W miarę jak dzieci rozwijają się emocjonalnie, zaczynają odczuwać i wyrażać bardziej złożone emocje, takie jak złość, lęk, przygnębienie, radość, zazdrość, złość, miłość. Dziecko poznaje te emocje w kontekście codziennych sytuacji, takich jak np.: zabawa, jedzenie, spanie, spotkania z rodzeństwem i rówieśnikami, w trakcie wizyt do lekarza.
W wieku 2-3 lat dzieci zaczynają nazywać i identyfikować podstawowe emocje, takie jak szczęście, smutek, gniew i strach. Jednocześnie zaczynają one odkrywać, że ich zachowanie może wpływać na emocje innych ludzi. Na przykład, jeśli dziecko uśmiecha się do swojego nauczyciela, może zobaczyć, że nauczyciel uśmiecha się z powrotem, co potwierdza, że ich zachowanie wywołało pozytywną reakcję u drugiej osoby. Dzieci w wieku przedszkolnym zaczynają utożsamiać emocje z konkretnymi sytuacjami, np. wiedzą, że radość jest związana z zabawą, a smutek z utratą czegoś ważnego. To z kolei powoduje u nich chęć modyfikowania swojego zachowania, aby móc w ten sposób kontrolować swoje emocje, na przykład unikając sytuacji, które powodują lęk lub gniew.
W wieku 4-5 lat dzieci rozwijają zdolność do wyrażania swoich emocji w sposób bardziej złożony i precyzyjny. Mogą mówić o swoich uczuciach, używając słów, takich jak “zły”, “smutny”, “zadowolony” itp. Dzieci w wieku przedszkolnym zaczynają również rozumieć, że ich uczucia mogą zmieniać się w czasie i w różnych sytuacjach, np. dziecko może odczuwać gniew, gdy inne dziecko blokuje mu drogę do zabawy, ale po chwili, może poczuć szczęśliwe, gdy znajdzie inny sposób na zabawę.
W tym okresie bardzo istotnym elementem rozwoju emocjonalnego jest zdolność do regulacji emocji. Dziecko zaczyna uczyć się, jak kontrolować swoje emocje, jak radzić sobie z emocjami innych ludzi i jak rozwiązać konflikty z rówieśnikami i wyrażać swoje uczucia w sposób pozytywny.
Jest to także czas w którym dzieci nabywają umiejętności odczuwania empatii. Empatia to zdolność do zrozumienia i współodczuwania emocji innych ludzi. Dzieci w wieku przedszkolnym zaczynają rozumieć, że inni ludzie także mają uczucia i że ich działania mogą wpływać na innych. Mogą nauczyć się, jak okazywać współczucie, wykazywać zainteresowanie i troskę o innych.
Wiek przedszkolny w rozwoju emocjonalnym jest to także czas w którym dzieci rozwijają poczucie własnej wartości. Uczą się akceptacji siebie i innych, a także zaczynają odkrywać swoje talenty i zainteresowania.
Prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka w dużej mierze zależy od relacji z opiekunami i rówieśnikami. Dzieci potrzebują stabilnych i bezpiecznych relacji z dorosłymi oraz interakcji z rówieśnikami, aby rozwijać swoje umiejętności społeczne.
Podsumowując, rozwój emocjonalny dzieci w wieku przedszkolnym jest bardzo ważnym procesem, który wpływa na ich dalszy rozwój psychologiczny. Ma on kluczowe znaczenie dla późniejszego rozwoju dziecka. Dzieci, które umieją rozpoznawać swoje emocje i radzić sobie z nimi, są bardziej odporne na stres i mają lepsze relacje z innymi ludźmi. W późniejszym okresie życia będą też bardziej świadome swoich potrzeb i celów oraz umiały lepiej kontrolować swoje zachowanie.
Opracowała:
Edyta Miszkiniuk
Spotkanie z twórczością dla dzieci Siedlczanki Moniki Sala
Bajki o Wróżce Śmieszce
*
Był sobie raz
magiczny las.
A w lesie pośród
krzaków poziomek,
tuż przy strumyku,
gdzie biegnie ścieżka,
stał sobie maleńki domek.
Kto w tym przytulnym domeczku mieszka?
To czarodziejka-
wesolutka Śmieszka.
Jak każdego ranka,
chociaż jeszcze ziewa,
wita się ze słonkiem, piosenkę mu śpiewa.
Potem idzie nabrać
wody ze strumyka,
lecz boli ją nóżka,
więc trochę utyka.
Z mozołem idzie ścieżką,
a tu jest pod górkę.
Po drodze wnet spotyka znajomą wiewiórkę.
-„Witaj Ruda Kitko!
Dokąd idziesz rankiem?
Bo ja do potoku
wybrałam się z dzbankiem.”
-„Dzień dobry, Śmieszko miła,
nasza leśna wróżko!
Daj mi swe naczynie,
nie idź z chorą nóżką”.
-„Moja wiewióreczko!
Z nieba mi tu spadasz!”
-„Wszystkim nam się zdarza czasem niedomagać
-to często powiada
mądra Pani Żaba.
Nie zostaniesz, Śmieszko,
w biedzie,
to ładnie pomagać.”
-„No to w mej podzięce, w dowód mej wdzięczności,
Fokus-pokus!
Niech na twojej buzi
uśmiech odtąd gości”!
Wiewióreczka wraca do dziupli radosna.
-„Jaki piękny dzionek!
Wokół kwitnie wiosna!”
W szerokim uśmiechu białe ząbki szczerzy.
-” Ja jestem zaklęta?
Wierzyć w to? Nie wierzyć?”
Na te jej rozterki
rzecze mądra Żaba:
-„Jesteś tak szczęśliwa,
bo umiesz pomagać!”
A Ty, Okruszynko,
chcesz mieć dar od Śmieszki?
Wszystkim więc rozsyłaj wesołe uśmieszki!
Jeśli tylko możesz,
to pomagaj szczodrze!
Wróżka obiecuje-
będzie ci z tym dobrze!
*
Dziś wydarzenie
w magicznym lesie!
Szerokim echem
wieść ta się niesie.
Ćwierkają ptaszki
z samego rana:
Śmieszka ma dzisiaj
w mieście badania!
Umyła nosek kropelką rosy
i poczesała zmierzwione włosy.
Zerwała kilka róż
do bukietu
i się wybiera
do gabinetu.
Troszkę się boi
swego zadania.
– Jesteśmy z tobą,
Śmieszko kochana!
-Co mnie tam czeka?
Może zapiecze?
Wróżka się waha.
Chyba to odwlecze.
No i do miasta
tyle zakrętów…
-Lekarz zalecił –
nie ma wykrętów!
Dzisiaj dla Śmieszki
to rzecz poważna.
„Abra-kadabra!
Jestem odważna! „
Do gabinetu
dziarsko się zgłasza.
Jest już na liście.
Lekarz zaprasza:
-„Dzień dobry, Śmieszko!
Co ci dolega?”
-„Boli mnie nóżka,
nie mogę biegać.”
Lekarz obejrzał,
lekarz opukał,
popatrzył w oczy,
serca posłuchał….
Przyłożył okład
z wody strumyka,
zalecił tajny
napar z imbryka.
Pan Doktor zbadał,
Pan Doktor czuwa,
parę dni minie
i będą cuda!
Śmieszka nie będzie
nam już utykać!
Będzie nam pląsać!
Będzie nam brykać!
-„Doktorze, róże
dla Pana z wdzięczności!”
A na wszystkich buziach-uśmiech niech zagości!
Co na to mówią
mądrości Żaby?
Musi się leczyć
ten, kto jest słaby.
Nie warto głowy
do piasku chować,
każdemu się przecież
zdarza zachorować.
*
W magicznym lesie
nowy dzień wstaje.
Świeci już słonko,
blask swój rozdaje.
Już wróżka Śmieszka
na łące tańczy.
Budzą się także
lasu mieszkańcy.
A choć dzieciaczki
dopiero wstają,
Ich Mamy w domach
już się krzątają.
Czyjś tato idzie
po chleb przez kałuże.
W drodze dla mamy
zerwał trzy róże.
Tu jedzą miód,
a tam kipi kasza,
a tu Pani Sarna
do stołu zaprasza.
Mają marchewkę,
liście sałaty,
w wazonie kwitnie
bukiet od taty.
Mała sarenka
siedzi skrzywiona.
Wzięła listeczek-
jest zniesmaczona!
-„To ma być danie?
Same obierki!
Ja na śniadanie
wolę cukierki!
Nie chcę buraków,
nie chcę szpinaku!
Ja chcę solone
chipsy z ziemniaków!
Jabłka? Truskawki?
Tfu! To nie smaczne!
Ja bez lizaka
śniadania nie zacznę!”
Mama…. tylko wzniosła
oczy swe ku górze!
Tacie… zwiędły uszy!
A w wazonie róże!
-„Mała Agnieszka
mówi głupoty!
To nam niechybnie
wróży kłopoty! „
Mama zmartwiona,
tatko się smuci:
-„Na naszą córkę
urok ktoś rzucił!
Co mamy robić
w tej sytuacji?
Co przy obiedzie?
Co przy kolacji?”
-„Biegnij o pomoc
poprosić Śmieszkę.
Niechaj ratuje
naszą Agnieszkę.”
-„Wróżko, wróżeczko! Przybiegnij steczką,
bo coś się stało
z naszą córeczką!”
Śmieszka obraca się już
na pięcie
i wypowiada
swoje zaklęcie:
-„Abra-kadabra!
Niechaj się stanie!
Mała Sarenka
lubi śniadanie!”
Nagle Agnieszka
otwiera oczy.
Na stole widok
taki uroczy!
Listki sałaty –
smakują jak kwiaty!
Marchewka słodka-
mmm…! to pychotka!
-„Wybacz mi mamo! Przepraszam tato!
Od dziś przepadam
wprost za sałatą!
Uwielbiam rudą
marchewką słodką!
Ja chyba byłam…
reklam maskotką!”
Tata dziękuje
wróżce w ukłonie.
Nawet ożyły
róże w wazonie!
A co na to Żaba?
-„Pamiętaj, kochanie!
Kaźdy zjeść musi
zdrowe śniadanie!
Zjadaj do czysta,
nie rób przykrości!
Tata przyprawia
szczyptą miłości.
Najlepsze dania
mama podaje,
bo mama swe serce
do potraw dodaje!”
Popatrzcie dzieci,
cóż to się dzieje?
Że każdy rankiem
do sera się śmieje?
I pałaszuje,
aż się trzęsą uszki!
Czyby to sprawiły
czary naszej wróżki?
Spotkanie z poetą Stanisławem Kowalczykiem
Stanisław Kowalczyk urodził się w 1932 roku w Siedlcach. Pseudonim literacki Stakow. Rodowity Siedlczanin. Współtworzył grupę Poetycką „Kanon”, był członkiem Klubu Literackiego „Ogród” i Klubu Literackiego „Witraż”.
Siedlecki poeta i pisarz był wielokrotnie nagradzany za swoją działalność literacką społeczną. Otrzymał odznakę „Zasłużony Działacz Kultury”, został wyróżniony Dyplomem honorowym Ministra Kultury i Sztuki. Zdobył prestiżową nagrodę im. Ludomira Benedyktowicza w 1993 r., a w 2011 r. został uhonorowany prestiżową nagrodą Prezydenta Miasta Siedlce „Wawrzyn Siedlecki”.
W swoim dorobku literackim posiada tomiki poetyckie: „Czas próby”, „ Gwiazdy o Tobie”, „Wiersz mój” wydane w 1992 r. , „Coś Wam powiem” z 1993 r., „W cieniu Twojej miłości” z 1998 r., „Wersy podarowane” z 2003 r. i tomik dla dzieci „Ujrzałem przez okno” z 1998 r.
Wiersze Stanisława Kowalczyka można znaleźć również w antologiach : „Jakubowymi schodami” – Grupy Poetyckiej „Kanon”, „Niech czytają siebie z nas” – Klubu Literackiego „Witraż”, „Wieczory”- antologia Klubu Literackiego „Ogród”, „Księga Poetów- Księga Przyjaciół” oraz „Oficyna Dobrej Nadziei” Wyd. przez Of. Wyd. MAK w Szczecinie, a także „Igliwia smak” i „W naszym ogrodzie” Biblioteczka Bialska.
Poeta opracował tomik poetycki „Janowi Pawłowi II w darze”, antologię G.P. „Kanon” „Życiem pisane” w 1997 r., „Słowa pisane miłością”, „Na powitanie wieku” „Tajemnice bolesne” z cyklu „Czy musiałeś” Grupy Poetyckiej „Kanon” w 2006 r. , a także tomik „Wiersze jak kwiaty” antologię z okazji 25 -lecia Jubileuszu Grupy Poetyckiej Kanon w 2011 r.
Tomik dla dzieci „Ujrzałem przez okno” wydany przez Wojewódzką Bibliotekę Publiczną w Siedlcach zawiera piękne i mądre wiersze dla najmłodszych. Dodatkowo zilustrowana jest rysunkami grupy uczniów pod kierownictwem artystycznym Piotra Kozaka ze Szkoły Podstawowej nr 8 w Siedlcach. Warto sięgać po tę pozycję.
Poeta zmarł w 2017 r. W rocznicę śmierci w październiku 2018 r. odbyło się spotkanie poświęcone postaci i twórczości Stanisława Kowalczyka zorganizowane przez Przyjaciół Poety.
Opracowała: Joanna Myrcha
Zabawy glottodydaktyczne (wg Systemu edukacyjnego prof. B. Rocławskiego)
W naszym przedszkolu prowadzimy zabawy glottodydaktyczne.
Są to:
Zabawy z Żabką Sylabinką
Zabawy z klockami LOGO.
Układanie rozsypanek obrazkowo- wyrazowych
Zabawy z glottodywanikiem,
Matematyczne zabawy z Magicznymi cyferkami.
Zabawy glottodydaktyczne (luty 2020 r.)
Magiczne cyferki (luty 2020 r.)
Opracowała: Joanna Myrcha
Drodzy Rodzice!
Zachęcamy do zapoznania się z artykułami dotyczącymi edukacji matematycznej.
Poniżej zamieszczamy linki:
Poniżej zamieszczamy link do raportu nt. dzieci a telewizja.
Zachęcamy Państwa do zapoznania się z nową podstawą programową wychowania przedszkolnego – podstawa programowa
Opracowała: Aneta Dąbrowska
Poniżej informacje dotyczące profilaktyki zdrowia (wszawicy, pasożytów).
Procedura postępowania w przypadku stwierdzenia chorób pochodzenia pasożytniczego
Edukacja matematyczna dzieci w oparciu o metodę prof. Edyty Gruszczyk – Kolczyńskiej
Matematyki zaczynamy się uczyć niemal równocześnie z nauką mowy. Przedszkole ma obowiązek wspomagać rozwój intelektualny równocześnie z edukacją matematyczną. Według podstawy programowej wychowania przedszkolnego, dziecko kończące przedszkole rozpoczynające naukę w szkole podstawowej powinno:
- Liczyć obiekty i odróżniać błędne liczenie od poprawnego;
- Wyznaczać wynik dodawania i odejmowania, pomagając sobie liczeniem na palcach lub na innych zbiorach zastępczych;
- Ustalać równoliczność dwóch zbiorów, a także posługiwać się liczebnikami porządkowymi;
- Rozróżniać prawą i lewa stronę, określać kierunki i ustalać kierunki położenia obiektów w stosunku do własnej osoby, a także w odniesieniu do innych obiektów;
- Wiedzieć , na czym polega pomiar długości i znać proste sposoby mierzenia krokami, stopa za stopą;
- Znać stałe następstwo dni i nocy, pór roku, dni tygodnia, miesięcy w roku.
Już na początku szkolnej edukacji matematycznej sporo dzieci napotyka na trudności. Jak pokazują badania prof. Edyty Gruszczyk – Kolczyńskiej w momencie rozpoczynania nauki ponad 20% dzieci nie rozumie w sposób wymagający na zajęciach matematyki. Często niepowodzenia w uczeniu się matematyki tłumaczy się brakiem zdolności matematycznych. Należy zatem przygotować dziecko na poziomie edukacji przedszkolnej do podjęcia nauki matematyki w szkole. Naukę poprzez zabawę uczynić przyjazną dziecku, zgodną z dziecięcym rozumowaniem i uczeniem się – od manipulowania konkretami, poprzez werbalizację i gesty, rysunek i symbole. Zdolności matematyczne pojawiają się u dzieci bardzo wcześnie i są wtopione w ogólne funkcjonowanie umysłu. Jak będzie wyglądać edukacja matematyczna małych dzieci zależy od nad dorosłych – od naszej wiedzy, umiejętności, chęci i mądrości.
Celem edukacji matematycznej propagowanej przez prof. E. Gruszczyk – Kolczyńską jest: wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci i dobre przygotowanie ich do podjęcia nauki w szkole. Istotne jest:
• intensywne wspomaganie rozwoju inteligencji operacyjnej dzieci,
• kształtowanie odporności emocjonalnej potrzebnej dzieciom do pokonywania
trudności,
• rozwijania umiejętności matematycznych stosowanych w codziennym życiu.
Prof. Edyta Gruszczyk – Kolczyńska jest współautorką podstawy programowej wychowania przedszkolnego i programu „Dziecięca matematyka”. Zdaniem autorki edukacja matematyczna przedszkolaków musi być wtopiona w działania, zmierzające do rozwoju umysłowego dzieci w ogóle. Procesy intelektualne, od których zależą sukcesy w uczeniu się matematyki, mają, bowiem szeroki zakres: służą dzieciom do klasyfikowania i tworzenia wszelkich pojęć, tworzenia logicznych wypowiedzi, polepszania spostrzegania, przewidywania skutków na bazie dostrzeżonych przyczyn, sprawnego liczenia, nie tylko przy
rozwiązywaniu zadań matematycznych.
Program edukacji matematycznej obejmuje następujące kręgi tematyczne:
1. Orientacja przestrzenna, czyli kształtowanie umiejętności, które pozwolą dziecku dobrze orientować się w przestrzeni i swobodnie rozmawiać o tym, co się wokół niego znajduje. Umiejętności te przydadzą się w szkole na lekcjach matematyki i środowiska społeczno-przyrodniczego.
2. Rytmy traktowane jako sposób rozwijania umiejętności skupiania uwagi na prawidłowościach i korzystania z nich w różnych sytuacjach. Jest to ważne przy nabywaniu umiejętności liczenia oraz dla zrozumienia sensu mierzenia.
3. Kształtowanie umiejętności liczenia, a także dodawania i odejmowania obejmuje proces począwszy od liczenia konkretnych przedmiotów, przez liczenie na palcach aż do rachowania w pamięci.
4. Wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania. Celem jest tu dobre przygotowanie dziecka do zrozumienia pojęcia liczby naturalnej, które jest przecież kształtowane na lekcjach matematyki w klasie pierwszej.
5. Rozwijanie umiejętności mierzenia długości w zakresie dostępnym sześciolatkom. Będzie to potrzebne w szkole, a także w życiu codziennym.
6. Klasyfikacja, czyli wspomaganie rozwoju czynności umysłowych potrzebnych dzieciom do tworzenia pojęć. Jest to dobre wprowadzanie dzieci do zadań o zbiorach i ich elementach.
7. Układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych jest dalszym doskonaleniem umiejętności rachunkowych dzieci i stanowi przygotowanie ich do tego, co będą robiły na lekcjach matematyki w szkole.
8. Zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia. Obejmuje także kształtowanie ważnych czynności umysłowych potrzebnych dzieciom do rozwiązywania zadań.
9. Mierzenie płynów – to ćwiczenia, które pomogą dzieciom zrozumieć, że np. wody jest tyle samo, chociaż po przelaniu wydaje się jej więcej lub mniej. Doświadczenia te ułatwią dziecku zrozumieć sens mierzenia i rozwiązywanie zadań.
10. Intuicje geometryczne, czyli kształtowanie pojęć geometrycznych w umysłach sześciolatków.
11. Konstruowanie gier przez dzieci hartuje odporność emocjonalną i rozwija zdolności do wysiłku umysłowego. Jest to także dalsze ćwiczenie umiejętności rachunkowych dzieci.
12. Zapisywanie czynności matematycznych zgodnie z możliwościami sześciolatków stanowi bezpośrednie przygotowanie dzieci do tego, co będą robiły na lekcjach matematyki w szkole..
W edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności. Jeżeli doświadczenia są specjalnie dobrane, przyczyniają się także do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności.
Opracowała: Magdalena Kieszek
Bibliografia:
– czasopismo „Bliżej przedszkola”, Nr 12 grudzień 2015
– E. Gruszczyk – Kolczyńska, E. Zielińska, „Wspomaganie rozwoju umysłowego cztero i pięciolatków” Edyta Gruszczyk – Kolczyńska, WSiP 2004
– E. Gruszczyk – Kolczyńska, E. Zielińska „Dziecięca matematyka: program dla przedszkoli, klas zerowych i placówek integracyjnych”, WSiP 2002
– E. Gruszczyk – Kolczyńska, E. Zielińska, „Dzieci ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się matematyki: przyczyny, diagnoza, zajęcia korekcyjno-wyrównawcze”, WSiP 2014
Nabywanie umiejętności matematycznych dziecka 3 i 4 – letniego – objawy dysfunkcji
Zdolności matematyczne pojawiają się u dzieci bardzo wcześnie i są wtopione w ogólne funkcjonowanie umysłu. Dzieci w wieku przedszkolnym poznają świat i rządzące nim prawa w ramach własnych doświadczeń. Rodzice dzieci przedszkolnych mają wiele możliwości, aby dziecko przeliczało, porównywało, segregowało czy uczyło się prawideł rządzących grami. Ten okres w życiu dziecka trzeba jak najbardziej wykorzystać do nauki logicznego myślenia, orientacji w czasie i przestrzeni. Wszystko to zaprocentuje w przyszłości lepszym funkcjonowaniem dziecka i rozwijaniem jego kompetencji matematycznych.
Dziecko 3 – letnie:
– wskazuje i nazywa części ciała na sobie i innych oraz na zabawkach,
– rysuje głowonogi,
– zna cechy wyglądu chłopca i dziewczynki,
– wskazuje i nazywa kierunki,
– posługuje się pojęciami: na pod, obok, za przed itp.,
– dostrzega ciągłość powtarzającego się rytmu,
– odtwarza usłyszany rytm przez tupanie, klaskanie,
– potrafi nauczyć się rymowanego wierszyka na pamięć,
– rozumie, co po czym następuje,
– łączy prostą przyczynę ze skutkiem,
– dostrzega odwracalne i nieodwracalne zmiany,
– wie, jakie jest poprawne zachowanie,
– umie ułożyć proste kilkuelementowe puzzle,
– wyodrębnia przedmioty do przeliczania,
– posługuje się pojęciami dużo – mało,
– liczy na palcach,
– dostrzega zmiany podczas dobierania i odejmowania przedmiotów do zbiorów,
– posługuje się pojęciami mniej/więcej, tyle samo,
– klasyfikuje ze względu na podobieństwo, funkcję, przynależność przedmiotów,-
zauważa różnie, co nie pasuje do zbioru.
Dziecko 4 – letnie:
– wskazuje i nazywa położenie przedmiotów w stosunku do własnego ciała,
– jest zorientowane w przestrzeni i świadome własnego ciała,
– potrafi zaplanować czynności ,
– wskazuje kierunki lewo/prawo, przód/tył,
– rozumie polecenia: przed, za, z lewej/z prawej strony itd. oraz posługuje się tymi pojęciami,
– rysuje prostą postać na polecenie,
– rysuje postać człowieka w sposób zróżnicowany,
– koncentruje uwagę,
– rozumie następstwo czasu (dzień/noc),
– wie, co należy zrobić, żeby osiągnąć cel,
– rozumie czynności i ich skutki,
– doprowadza do zmian odwracalnych i nie odwracalnych,
– analizuje skutki,
– poszukuje rozwiązań, analizuje własne doświadczenia,
– układa krótkie historyjki obrazkowe,
– przelicza wyodrębnione przedmioty,
– posługuje się liczebnikami,
– szacuje liczbę przedmiotów,
– pokazuje liczbę elementów na palcach,
– dodaje i odejmuje na konkretach,
– ustala wynik dodawania i odejmowania przez przeliczanie,
– posługuje się palcami do przeliczania wyniku dodawania i odejmowania,
– porównuje obiekty, dostrzega różnice i podobieństwo,
– zauważa, co się zmieniło, co nie pasuje,
– grupuje obiekty ze względu na wspólną cechę,
– buduje sensowne wypowiedzi,
– jest świadome stałości elementów w zbiorze,
– porównuje liczbę elementów w zbiorze,
– rozdaje po tyle samo elementów w zbiorze,
– szereguje przedmioty ze względu na wielkości, kolorów, kształtów,
– wie, jakie czynności wykonać, aby osiągnąć cel.
Jak będzie wyglądać edukacja matematyczna małych dzieci zależy od nad dorosłych – od naszej wiedzy, umiejętności, chęci i mądrości.
Istotnym elementem edukacji matematycznej jest odporność na trudne zadania intelektualnie sytuacje, a więc dojrzałość emocjonalna i zdolność podejmowania wysiłku umysłowego. Bardzo ważny jest poziom rozwoju psychoruchowego. Należy zwrócić uwagę na sprawność motoryczną, umiejętność planowania ruchów, naśladowania ich, wykonywania czynności wymagających precyzji manualnej oraz koordynacji wzrokowo ruchowej. Ważne jest, aby skupiać się nie tylko na wspomaganiu rozwoju umysłowego, ale też na wszechstronnym oddziaływaniu, kompleksowym wspomaganiu rozwoju.
Istotną rolę spienia też sfera percepcji wzrokowej i słuchowej. Problemy ze spostrzeganiem, umiejętności słuchania, utrzymywania uwagi niekorzystnie wpływają na edukację matematyczną. Bardzo ważne zatem, aby odnaleźć przyczynę pojawiających się dysfunkcji z zakresu umiejętności matematycznych.
Przykłady objawów dysfunkcji:
– słaba koncentracja uwagi,
– trudności w zapamiętywaniu,
– brak rozumienia prostych poleceń,
– osłabiona koordynacja wzrokowo – ruchowa (np. trudności w rysowaniu, budowaniu z klocków, przewlekaniu,
– słaba orientacja w przestrzeni,
– trudności w orientacji w schemacie własnego ciała,
– problemy w rozumieniu związku przyczyna – skutek,
– trudności związane z analizą i syntezą percepcji wzrokowej i słuchowej,
– błędne liczenie (np. bez wskazywania, omijanie elementów, nieodnoszenie ostatecznego wyniku do faktycznej liczby elementów).
Opracowanie: Magdalena Kieszek
Źródło: Terapia pedagogiczna w przedszkolu z elementami integracji sensorycznej Wyd. RAABE
Zapraszamy Państwa do zapoznania się z artykułami dotyczącymi rozwoju dziecka w wieku przedszkolnym:
Rozwój ruchowy dziecka w wieku przedszkolnym
Pliki do pobrania:
PODSTAWA PROGRAMOWA WYCHOWANIA PRZEDSZKOLNEGO DLA PRZEDSZKOLI
Metoda Dobrego Startu (MDS) Marty Bogdanowicz
Metoda Dobrego Startu (MDS) została opracowana przez Martę Bogdanowicz w czasie bezpośredniej pracy z dziećmi w przedszkolach, szkole, poradni zdrowia psychicznego, ośrodkach dla dzieci z niepełnosprawnością intelektualną i autyzmem. Autorka rozpoczęła pracę nad MDS w latach 1967/8. Inspiracją stała się ustna informacja prof. Hanny Jaklewicz o zajęciach z dziećmi, jakie widziała w jednym z ośrodków neuropsychiatrii dziecięcej w Paryżu, prowadzonych według francuskiej metody Bon Départ autorstwa T. Bugnet Van der Voort. Metoda została ukształtowana w ciągu 10 lat prowadzenia całorocznych zajęć z dziećmi w oparciu o wspomnianą inspirację oraz założenia teoretyczne i praktykę pedagogiki przedszkolnej, specjalnej i nauczania początkowego, w oparciu na koncepcjach autorów takich jak: J. A Komeński, O. Decroly, M. Montessori, J. Ayres, E.Jaques -Dalcroze. Całość doświadczeń stworzyła podstawy do opublikowania w 1985 roku pierwszego podręcznika. Pierwszy program zajęć dla dzieci w wieku przedszkolnym i niepełnosprawnych intelektualnie autorka opublikowała wraz z Danutą Szlagowską (autorką piosenek) w roku 1996. Metoda Dobrego Startu nieustannie się rozwija dzięki pracy z dziećmi o określonych potrzebach rozwojowych i specjalnych potrzebach edukacyjnych. Przy współpracy Małgorzaty Barańskiej i Ewy Jakackiej, także Małgorzaty Szewczyk, powstały nowe programy, które uwzględniają te zróżnicowane potrzeby, powstają także pomysły kolejnych.
Założenia Metody Dobrego Startu
Głównym założeniem MDS jest wspomaganie rozwoju psychomotorycznego dziecka poprzez odpowiednio zorganizowaną zabawę i aktywne wielozmysłowe uczenie symboli graficznych: łatwych wzorów, wzorów literopodobnych, liter i znaków matematycznych. Realizacja tego założenia odbywa się poprzez rozwijanie funkcji, które biorą udział w uczeniu się czytania i pisania (poznawczych: wzrokowo-przestrzennych, słuchowo-językowych i ruchowych) oraz ich współdziałania (integracji percepcyjno-motorycznej). Inne cele to kształtowanie lateralizacji, świadomości schematu ciała (jego części oraz lewej i prawej strony) i przestrzeni. MDS reprezentuje zatem polisensoryczne, aktywne podejście do pracy z dziećmi. Występują w niej trzy elementy:
– element motoryczny to ćwiczenia ruchowe, ruchowo-słuchowe, a także ruchowo-słuchowo-wzrokowe czyli ruchy zharmonizowane z rytmem piosenki, wykonywane podczas reprodukowania znaków graficznych;
– element słuchowy to piosenki, wierszyki, zdania, wyrazy;
– element wzrokowy to znaki graficzne (łatwe wzory, wzory literopodobne, litery i znaki matematyczne).
Zastosowanie Metody Dobrego Startu
MDS przeznaczona jest dla dzieci od 2 do 10 lat. Ma zastosowanie w profilaktyce niepowodzeń szkolnych, diagnozowaniu ich przyczyn, korekcji zaburzeń i w edukacji. Metoda służy przygotowaniu dzieci w wieku przedszkolnym do nauki czytania i pisania. Służy także uczeniu liter i cyfr w pierwszej klasie. Dotyczy to zarówno dzieci o prawidłowym rozwoju, jak i dzieci z różnymi rodzajami niepełnosprawności.
W okresie 40 lat rozwoju Metody Dobrego Startu powstały trzy jej warianty:
I. Łatwe wzory i piosenki lub wierszyki
Służą one do wspomagania rozwoju, profilaktyki niepowodzeń szkolnych i edukacji. Są przeznaczone dla:
– dzieci najmłodszych (od 2 roku życia), rozwijających się prawidłowo,
– dzieci starszych, których rozwój przebiega z opóźnieniem lub nieharmonijnie.
II. Wzory literopodobne i piosenki lub wierszyki
Służą do wspomagania rozwoju, profilaktyki niepowodzeń szkolnych i edukacji. Są przeznaczone dla:
– starszych przedszkolaków przygotowujących się do nauki czytania i pisania,
– dzieci z ryzykiem dysleksji lub mało sprawnych ruchowo (z dyspraksją),
– starszych dzieci, których rozwój jest opóźniony.
III. Litery, znaki matematyczne i piosenki lub wierszyki
Służą do uczenia liter, znaków matematycznych oraz do terapii w przypadku niepowodzeń szkolnych. Przeznaczone są dla:
– uczniów klasy pierwszej,
– uczniów z trudnościami w nauce czytania i pisania (w tym uczniów z ryzykiem dysleksji),
– uczniów starszych z dysleksją rozwojową.
Do każdego wariantu MDS stworzono programy do pracy z dziećmi (osobne publikacje). Ich współautorkami są Marta Bogdanowicz, Małgorzata Barańska i Ewa Jakacka. W przygotowaniu są kolejne programy, między innymi „Metoda Dobrego Startu w nauczaniu języka angielskiego” (Marta Bogdanowicz, Marta Łockiewicz, Katarzyna Bogdanowicz).
Struktura zajęć Metody Dobrego Startu
Zajęcia prowadzone Metodą Dobrego Startu mają stałą strukturę. Wyróżnia się:
– zajęcia wprowadzające,
– zajęcia właściwe (ćwiczenia ruchowe, ruchowo-słuchowe i ruchowo-słuchowo-wzrokowe),
– zajęcia końcowe.
Dokładny opis przebiegu zajęć znajduje się w publikacjach dotyczących MDS.
Skuteczność Metody Dobrego Startu
Efektywność metody potwierdziły badania (Bogdanowicz 1985, 1999). Oceny postępów rozwoju dziecka i jego umiejętności można dokonać za pomocą Skali Oceny Skuteczności Metody Dobrego Startu (Bogdanowicz 2006) oraz Skali Ryzyka Dysleksji (Bogdanowicz 2002).
Źródło: http://www.martabogdanowicz.pl/index.php/metoda-dobrego-startu
Opracowała: Aneta Dąbrowska
„KIEDY ŚMIEJE SIĘ DZIECKO,
ŚMIEJE SIĘ CAŁY ŚWIAT”
Janusz Korczak
Prawa dziecka
Prawa cywilne:
· Prawo do życia i rozwoju;
· Prawo do tożsamości (imię, nazwisko, obywatelstwo, wiedza o własnym pochodzeniu);
· Prawo do wolności, godności, szacunku, nietykalności osobistej;
· Prawo do swobody myśli, sumienia i wyznania;
· Prawo do wyrażania własnych poglądów i występowania w sprawach dziecka dotyczących, w postępowaniu administracyjnym i sądowym;
· Prawo do wychowania w rodzinie i kontaktów z rodzicami w przypadku rozłączenia z nimi;
· Prawo do wolności od przemocy fizycznej lub psychicznej;
· Prawo do nierekrutowania do wojska poniżej 15 roku życia;
Prawa socjalne:
Prawo do odpowiedniego standardu życia;
Prawo do ochrony zdrowia;
Prawo do zabezpieczenia socjalnego;
Prawo do wypoczynku i wolnego czasu.
Prawa kulturalne:
Prawo do nauki (bezpłatnej i obowiązkowej w zakresie szkoły podstawowej);
Prawo do korzystania z dóbr kultury;
Prawo do informacji;
Prawo do znajomości swoich praw.
Prawa polityczne:
· Prawo do stowarzyszania się i zgromadzeń w celach pokojowych.
Źródło: wikipedia.org/wiki/konwencja_o_prawach_dziecka
Nasze przedszkole bierze udział w akcji zimowego
dokarmiania ptaków – „Zostań przyjacielem ptaków”
zorganizowaną przez Tygodnik Siedlecki.
Dokarmianie ptaków ma na celu ułatwienie ptakom przetrwanie zimy, gdy warunki ich życia znacznie sie pogarszają z powodu braku pokarmu, krótkich dni, opadów śniegu, zawiei i zamieci oraz mrozu.
Dzięki dokarmianiu ptaków, osiadłe ptaszki mają szansę przetrwać do wiosny. Dokarmianie pomoże również zwabić skrzydlatych gości, bojących się zbliżyć do ludzi w innych porach roku i zachęcić do pozostania w pobliżu stołówek na dłużej.
Aby dokarmianie było skuteczne musimy przestrzegać następujących zasad:
- dokarmianie rozpoczynamy dopiero wówczas gdy nastaje chłód lub spadnie śnieg. Zbyt wczesne rozpoczęcie wykładania pokarmu powoduje, że niektóre ptaki nie odlatują we właściwe im cieplejsze rejony i cierpią potem w czasie zimy.
- raz rozpoczętego dokarmiania nie wolno przerywać– ptaki dokarmiane, są mniej samodzielne od tych, które nie liczą na pomoc ludzi. Dlatego też lepiej jest w ogóle nie dokarmiać, niż robić to od czasu do czasu;
- dokarmianie można zakończyć dopiero wiosną – przedwiośnie jest najgorszym okresem, ponieważ zasoby pokarmowe kończą się, a także kończy się zapas tłuszczu w tkankach;
- podstawę zimowej karmy powinny stanowić składniki takie jak: tłuszcz zwierzęcy, nasiona oleiste, nasiona zbóż, owoce dziko rosnące;
- karma powinna być stale i w nadmiarze wykładana w karmniku;
- dokarmiając ptaki nie wolno wykładać solonych produktów, zwłaszcza solonej słoniny i mięsa, gdyż skazalibyśmy ptaki na męczarnię i śmierć;
- pieczywo używajmy jedynie jako dodatek, a nie karmę główną – pieczywo kwaśnieje w przewodzie pokarmowym ptaków, powodując choroby.
· można zakupić gotową karmę w sklepach z żywnością dla zwierząt, w sklepach ogrodniczych czy supermarketach.